Lars (petit frère de Rufus*)

Du jour au lendemain Rufus m'a faussé compagnie. Il est parti habiter "chez les docteurs" pendant super longtemps. Je sais pas combien mais je peux vous dire que ça en faisait des dodos. Et en plus Papa et Maman dormait avec lui un jour sur deux, ça fait que pendant tout ce temps j’ai eu une demi famille à la maison. Alors oui il y a eu des moments privilégiés, avec les grands parents, les tantes et les cousines. J’ai pu rendre des petites visites à mon frère après un moment, et puis plus, et puis de nouveau... à n’y rien comprendre. Et puis il est revenu dormir avec moi, et il partait la journée "dormir dans une machine" chez les docteurs pendant un temps. Puis plus rien, on a joué, on a dansé et on a voyagé. Ce qu’on a profité !
Rufus est reparti chez les docteurs. Quand il est revenu quelques jours plus tard on m’a dit qu’il était très fatigué. Il dormait tout le temps et Papa et Maman étaient tristes. Un matin il m’ont dit que Rufus était mort, mon frère est devenu une étoile. Il est dans mon cœur mais je ne peux plus le voir avec mes yeux. Alors je vais marcher avec mes petites jambes pour dire à cette maladie qui l’a emporté "fini la récré !". Soutenez-moi :-)

Rufus heeft me 's nachts achtergelaten. Hij ging heel lang bij de dokters wonen. Ik weet niet hoe lang, maar ik kan je vertellen dat het heel lang was. Bovendien sliepen papa en mama om de dag bij hem, dus al die tijd had ik een halve familie thuis. Dus ja, er waren toch leuke momenten, met grootouders, tantes en nichten. Na een tijdje kon ik kleine bezoekjes brengen aan mijn broer, en toen niet meer, en toen weer... Ik begreep het niet. En dan kwam hij weer bij me slapen, en overdag ging hij dagelijks een tijdje 'in een machine slapen' bij de dokters. Toen was er geen behandeling meer en hebben we gespeeld, gedanst en gereisd. We hebben er echt van genoten!
Rufus ging terug naar de dokters. Toen hij een paar dagen later terugkwam, vertelden ze me dat hij erg moe was. Hij sliep de hele tijd en mama en papa waren verdrietig. Op een ochtend vertelden ze me dat Rufus was overleden en dat mijn broer een ster was geworden. Hij zit in mijn hart, maar ik kan hem niet meer met mijn ogen zien. Dus ga ik met mijn kleine beentjes lopen om tegen deze ziekte die hem heeft meegenomen te zeggen: "’t is gedaan met de pret"! Steun me alsjeblieft :-)

— Lars