Team

Team Amélie

Hallo, ik ben Amélie, een vrolijke meid van 4 jaar.

Twee jaar geleden keek ik er zó naar uit om te starten op school. Maar toen gebeurde er iets heel raars… Ik viel zomaar.

In plaats van op 1 september met mijn boekentas naar de klas te gaan, haalde de dokter een bolletje uit mijn hoofd. Nadien moest ik nog weken elke dag naar het ziekenhuis voor straaltjes, in de hoop dat het bolletje nooit meer terug zal komen.

Nu gaat het goed met mij. Maar telkens als ik terug op controle moet, zie ik dat mijn mama en papa bang zijn (ook al vind ik het stiekem leuk om met hen een nachtje op hotel te gaan).

Als ouders werden we plots overvallen door het gruwelijk monster dat kanker heet. We beseften al snel dat we niet alleen zijn. Er zijn nog heel veel kindjes die dagelijks vechten tegen dit monster.

Daarom is het zo belangrijk dat er meer onderzoek komt. Om samen kinderkanker de wereld uit te trappen!

🇬🇧 English

Hello, I’m Amélie, a cheerful 4-year-old girl.
Two years ago, I was so excited to start school. But then something very strange happened… I just fell over.
Instead of going to class with my little backpack on September 1st, the doctor had to take a little lump out of my head. After that, I had to go to the hospital every day for weeks to get “little rays,” hoping that the lump would never come back.

Now, I’m doing well. But every time I have to go back for a check-up, I see that my mummy and daddy are scared (even though I secretly like spending a night in a hotel with them).

As parents, we were suddenly struck by the horrible monster called cancer. We quickly realized we’re not alone. There are so many other children who fight this monster every single day.

That’s why more research is so important. So we can kick childhood cancer out of this world together!

🇫🇷 Français

Bonjour, je m’appelle Amélie, une petite fille joyeuse de 4 ans.

Il y a deux ans, j’étais tellement impatiente de commencer l’école. Mais alors, quelque chose de très bizarre est arrivé… je suis simplement tombée.

Au lieu d’aller en classe avec mon petit cartable le 1er septembre, le docteur a dû retirer une petite boule de ma tête. Ensuite, j’ai dû aller tous les jours à l’hôpital pendant des semaines pour des “petits rayons”, en espérant que la boule ne revienne jamais.

Maintenant, je vais bien. Mais à chaque contrôle, je vois bien que ma maman et mon papa ont peur (même si moi, j’aime bien passer une nuit à l’hôtel avec eux en secret).

Comme parents, nous avons été soudainement frappés par ce horrible monstre qu’on appelle le cancer. Très vite, nous avons compris que nous n’étions pas seuls. Il y a tellement d’autres enfants qui luttent contre ce monstre chaque jour.

C’est pour cela que la recherche est si importante. Pour qu’ensemble, nous puissions chasser le cancer des enfants de ce monde !